Ponownie dla PGNiG sporządziliśmy inwentaryzację drzew i krzewów wraz z przeglądem drzewostanu oraz wydaliśmy zalecenia w zakresie dalszego postępowania z zielenią.

W ostanim czasię coraz większym zagrożeniem jest ćma bukszpanowa (Cydalima perspectalis), tj. gatunek motyla z rodziny wachlarzykowatych, występującego w Polsce od niedawna, pochodzącym z Azji. Do Europy przedostała się prawdopodobnie na importowanych sadzonkach bukszpanu. Bardzo szybko rozprzestrzeniła się w Polsce, gdyż zmieniające się warunki klimatyczne coraz bardziej sprzyjają jej rozwojowi. Ponadto nie posiada ona jeszcze wielu wrogów naturalnych, które mogłyby ograniczyć jej populację. Dodatkowo ćma w ciągu sezonu wytwarza kilka pokoleń. Szkodliwe są larwy ćmy bukszpanowej. Młode larwy wygryzają dziury w liściach bukszpanu, pozostawiając nerwy. Im larwy są starsze, tym coraz bardziej żarłoczne – zjadają całe liście, a nawet młode zielone pędy. W miejscach żerowania można zaobserwować charakterystyczne oprzędy, na których znajduje się masa odchodów. Larwy zaraz po wylęgu mają 1-2 mm długości, w czasie 4-tygodniowego żeru osiągają wielkość do 35-44 mm. Młode larwy są zielonkawe, mają brązowe pasy wzdłuż ciała i czarną błyszczącą głowę. W miarę wzrostu larwy stają się coraz bardziej brązowe i coraz wyraźniejsze stają się pasy, plamy oraz drobne włoski wzdłuż ciała.

Poczwarki zimują w oprzędzie złożonym z liści bukszpanów. W kwietniu z poczwarek wylatują dorosłe motyle i składają jaja w głębi krzewów bukszpanów. Larwy po wylęgu żerują przez około 4 tygodnie, po czym przepoczwarczają się na krzewie i po pewnym czasie wylatują motyle kolejnego pokolenia. Ostatnie pokolenie motyli może pojawić się nawet w październiku, ale larwy z ich wylęgu mogą nie przejść całego cyklu rozwojowego. Dorosły motyl ma białe skrzydła z brązową obwódką o rozpiętości około 4 cm. Zdarzają się też osobniki o brązowych skrzydłach z fioletowym połyskiem i białym półksiężycem na bokach skrzydeł. Niezwalczane potrafią doszczętnie zniszczyć krzew pozostawiając jedynie zdrewniałe części, co prowadzi do obumarcia rośliny.